Islam W Praktyce

Administracja

028 - Opowiadanie (Objawiona w Mekce)

W imię Boga Litościwego i Miłosiernego.

1. T. S. M.
Te głoski są znakiem księgi prawdy.

2. Dla nauki wiernych, opowiem ci niektóre prawdziwe zdarzenia z dziejów Mojżesza i Faraona.

3. Faraon podniósłszy się w pychę na Egipskim tronie, podzielił lud swój na różne części, a będąc samowładcą, zaczął ich osłabiać, rozkazał zabijać synów, oszczędzając tylko córki. Był to człowiek przewrotny.

4. Chciałem uciśnionych osypać memi darami, chciałem ich wywyższyć na imanow, i dać im dziedzictwo.

5. Chciałem zapewnić im władzę w tym kraju, i oczom Faraona i Hamana, jego wezyra, i ich wojska, rozwinąć cuda, którychby się lękali.

6. Powiedziałem do matki Mojżesza, karm syna twojego, a jeśli się lękasz o jego życie, połóż go nad Nilem; nie obawiaj się, nie smuć, powrócę go twoim modłom i uczynię go Prorokiem.

7. Rodzina Faraona, przyjęła tego który kiedyś miał zostać jej nieprzyjacielem i sprawić jej gorzki smutek, bo Faraon i Haman byli występnymi.

8. Niech to dziecko będzie rozkosze oczu naszych, rzekła królowa Egiptu; nie zabijajcie go, może kiedy wyjdzie to nam na korzyść, żeśmy go przyjęli; przybierzmy go za syna. Oni nie znali przyszłości.

9. Niespokojna matka Mojżesza, o mało nie wydała syna alem dał więzy jej sercu aby została wierna.

10. Kazała ona siostrze Mojżesza aby poszła za dzieckiem, ta szła za niem zdaleka, w obawie aby jej nie spostrzeżono?

11. Wierne memu przykazaniu dziecko, nie chciało przyjmować pokarmu od cudzych mamek. Czy chcecie, rzekła jego siostra, abym wam wskazała rodzinę, u której to dziecko może być karmione i starannie wychowane? Zgodzono się.

12. Oddałem dziecię, jego matce, aby osuszyć jej łzy i uspokoić bojaźń, i aby poznała że obietnice Boskie są prawdziwe.

13. Gdy dorósł pewnego wieku, dałem mu mądrość i naukę, tak wynagradzam cnotę.

14. Dnia jednego, gdy wszedł do miasta w czasie spoczynku mieszkańców, ujrzał dwóch bijących się ludzi: Hebrajczyka i Egipcjanina, pierwszy wezwał go o pomoc, przeciw swemu przeciwnikowi, Mojżesz uderzył go i zabił, upamiętawszy się zawołał: Oto jest dzieło szatana, nieprzyjaciela i kusiciela rodzaju ludzkiego.

15. Panie! zawołał, popełniłem zbrodnię, racz mi przebaczyć. Bóg przebaczył mu, ponieważ jest litościwy i miłosierny.

16. Panie! ponieważ mi przebaczyłeś ze swego miłosierdzia, przyrzekam iż nigdy nie będę należyć do liczby bezbożnych.

17. Z rana nazajutrz wchodził on drżący do miasta, ogladając się na wszystkie strony z niespokojnościa, kiedy Hebrajczyk którego wczoraj odratował, powtórnie wzywał jego ratunku. Ty jesteś niesprawiedliwy zuchwalec, rzekł mu Mojżesz.

18. A gdy chciał siłą, odeprzeć przeciwnika, czy masz zamiar zabici mnie, jak zabiłeś wczoraj innego? zawołał jego współziomek, będzieszże słuchać swej zajadłości? chcesz być tyranem, czy wyparłeś się już wszelkiej uczciwości?

19. Człowiek jakiś przybiegł z końca miasta, mówiąc: Mojżeszu! wielu ludzi zgromadziwszy się, naradzają się nad skazaniem ciebie na śmierć, słuchaj mej zbawiennej rady i ratuj się ucieczką.

20. Mojżesz uciekł obawiając się aby nie był odkryty, i takie modły zanosił do nieba: Panie! wybaw mnie z rąk złośliwych.

21. Wyszedłszy z miasta, zwrócił swe kroki do kraju Madjanitów mówiąc: Panie! prowadź mnie dobrą drogą!

22. Przybywszy do źródła Madjan, znalazł pasterzy pojących trzody.

23. Spostrzegł na boku stojące dwie siostry. Co tu robicie? zapytał ich. Czekamy aż pasterze odejdą, iżbyśmy mogły napoić nasze trzody, ojciec nasz jest szanowany Szoaib.

24. Mojżesz zaczerpnął im wody, a ukrywszy się w cieniu, zawołał: Panie! serce me wzdychało za dobrem, które mi dajesz.

25. Jedna z sióstr powróciła ku niemu, a przystępując doń ze skromnością, rzekła: Ojciec mój prosi ciebie i chce ci wynagrodzić wyrządzoną nam przysługę. Mojżesz poszedłszy opowiedział starcowi swoje wypadki, a ten Mu rzekł: nie bój się niczego, już cię Bóg uratował z rąk złośliwych.

26. Ojcze mój! rzekła jedna z córek, weź tego człowieka do twoich usług, on jest silny i wierny, on będzie lepszym od innych.

27. Szoaib rzekł do Mojżesza; dam ci w zamęźcie jedna z moich córek, z warunkiem że mi służyć będziesz przez lat ośm; od ciebie zależeć będzie zostać dwa lata dłużej. Jeśli się Bogu podobać będzie, samej ludzkości i sprawiedliwości doświadczysz odemnie.

28. Przyjmuję twoje wezwanie, rzekł Mojżesz, ugoda trwać będzie do oznaczonego czasu, niech nikt z nas nie przestępuje onej, a Bóg będzie rękojmią naszej umowy.

29. Gdy skończył się czas oznaczony, Mojżesz wyszedł z swoją, rodziną, a spostrzegłszy ogień koło góry Synai, rzekł: Zaczekajcie tu, pójdę rozpoznać ten ogień, może przyniosę drzewa zapalonego do ogrzania was.

30. Skoro się tam przybliżył, po prawej stronie potoku płynącego przez błogosławioną dolinę, dał się słyszeć głos wychodzący z krzaku, który nań zawołał: Mojżeszu! ja jestem Bóg władca światów.

31. Rzuć twoją laskę. A gdy Mojżesz rzuciwszy ją postrzegł iż się jak wąż wiła, zaczął uciekać nie oglądając się. Mojżeszu odzwał się głos, zbliż się, nie lękaj się niczego, jesteś zupełnie bezpieczny.

32. Przyłóż twa rękę do twojego łona, a wnet stanie się białą, bez żadnego uszkodzenia, te dwa cuda zdziałasz przed Faraonem i przed możnymi Państwa, oni są przewrotni.

33. Panie! rzekł Mojżesz, zabiłem Egipcjanina, lękam się aby mnie na śmierć nie skazali.

34. Brat mój Aaron, wymowniejszy jest odemnie, rozkaż mu, aby mi towarzyszył; niech mi będzie pomocą i świadczy o rzetelności słów moich, bo lękam się aby nie poczytali mnie za kłamcę.

35. Aaron będzie twojem wsparciem, rzekł Pan, dam ci wielką władzę, Egipcjanie nie potrafią pokazać podobnych cudów, wy i ci którzy za wami pójdą, będziecie zwycięzcami.

36. Gdy Mojżesz odkrył Egipcjanom moją święta naukę: to wszystko jest kłamstwem, zawołali oni, podanie ojców naszych nic podobncgo nam nie przedstawia.

37. Bóg mój, zawołał Mojżesz, zna tych których oświeca wiarą, i którzy mieć będą raj w nagrodę, szczęśliwość nigdy nie będzie udziałem niegodziwych.

38. Panowie! rzekł Faraon do dworzan swoich, nie sadzę abyście wyznawali innego Boga nademnie. Hamanie przygotuj cegłę na zbudowanie wieży wyniosłej, ażebym mógł wstąpić do Boga Mojżeszowego; chociaż ten człowiek zdaje mi się być kłamcą,.

39. Król i jego wojsko podnieśli się w pychę, i zapomnieli sprawiedliwości, myśląc że zmartwychwstania nie będzie.

40. Kazałem dopędzić Faraona z jego wojskiem i pogrążyłem morskich przepaściach. Patrzcie jaki koniec bezbożnych.

41. Naczelnicy odrzuconych, pociągnęli za sobą podobnych ogień piekielny. Oni w dzień zmartwychwstania nie będą mieć opiekuna.

42. Dotknięći przekleństwem na tym świecie, w dniu ostatecznym będą okryci hańbą.

43. Zniszczywszy pierwotne ludy, dałem Mojżeszowi Pentateuclium, dla zachowania na ziemi pamiątki pańskiej.