Islam W Praktyce

Salman · Gość

Czternaście wieków temu Allah zesłał ludziom Koran, jako Księgę wyznaczającą drogę, którą
powinni kroczyć wierni, aby zostać zbawionymi.
Lecz to nie co innego
jak tylko przypomnienie dla światów. (Sura Pióro, werset 52)
Koran jest ostatnią świętą księgą wyznaczającą ludzkości drogę.
Język Koranu jest prosty i zrozumiały dla ludzi, zyjących w róznych czasach i miejscach od
momentu zesłania tej księgi. Fakt ten podkreślony jest w słowach:
I uczyniliśmy łatwym Koran
dla przypomnienia;
Lecz czy się znajdzie ktoś,
kto będzie pamiętał? (Sura Księzyc, werset 22)
Dowodem na to, ze Koran jest słowem Allaha, jest cudowność jego literackiej formy,
niepowtarzalny język i wynikająca z zawartych w nim słów mądrość.
Istnieje ponadto wiele innych cudownych dowodów na to, ze Koran jest słowem bozym.
Jednym z nich jest fakt, Ŝe w Koranie, który pochodzi sprzed 1400 lat, przepowiedziane zostały
niektóre naukowe prawdy, odkryte dopiero dzięki współczesnym technologiom w XX i XXI wieku.
Jednak pomimo faktu, iz w wielu wersetach Koranu znajdują się przepowiednie cudów
techniki i nauki mających nadejść dopiero w XX wieku, nie mozna oczywiście uwazać Koranu za
księgę naukową. Fakt, ze cuda te zostały przepowiedziane w epoce objawienia Koranu, w której to
nie mogły istnieć Ŝadne przesłanki techniki, jest kolejnym dowodem na to, ze mamy tu do czynienia
ze słowem bozym.
Aby móc pojąć naukowe cuda Koranu nalezy spojrzeć na epokę, w której ta Święta Księga
została objawiona.
W VII wieku Półwysep Arabski zamieszkiwała ludność osiadła i koczownicy – Beduini,
których wiedza opierała się głównie na wierzeniach, przesądach i przekazywanych ustnie z
pokolenia na pokolenie legendach. Arabowie wierzyli między innymi w to, ze Ziemia jest płaska a
nieboskłon podtrzymywany jest przez wierzchołki gór znajdujących się po obu jej końcach.
Wierzenia te przestały mieć jakiekolwiek znaczenie wraz z pojawieniem się Koranu.
Bóg jest tym, który wzniósł niebiosa
Bez dających się ujrzeć filarów. ( Sura Grzmot, werset 2)
Ten werset, zaczerpnięty z sury Grzmot, sprawił, iz przestano wierzyć w wyzej przytoczoną
legendę. Jest to jeden z bardzo wielu przykładów na to, jak Koran obala prymitywne wierzenia i daje
podstawy dla rozwoju nauk takich jak astronomia, biologia czy fizyka, o których to Beduini nie mieli pojęcia. Koran zawiera takze informacje na tematy związane z powstaniem świata,
narodzinami człowieka, składem atmosfery czy równowagą w przyrodzie.
Przyjrzyjmy się teraz wspólnie niektórym naukowym cudom Koranu.

Powstanie wszechświata
Az do początku XX wieku powszechne było pojęcie „stacjonarnego modelu wszechświata”.
Zgodnie z tym modelem wszechświat istniał od zawsze, nie miał początku ani końca.
Pogląd, według którego podstawą wszechświata jest martwa i niezmienna materia stanowił
jeden z filarów filozofii materialistycznej odrzucał jednocześnie pojęcie Stwórcy. Został on jednak
obalony przez naukę i technikę XX wieku.
W tym bowiem wieku, w wyniku obserwacji i eksperymentów, fizycy dowiedli, ze
wszechświat powstał z niczego w wyniku mającego miejsce wybuchu. Jest to oczywiście dowodem
na to, ze wszechświat od chwili powstania znajduje się w ciągłym ruchu i ulega zmianom. Prawda ta
jest potwierdzona i przyjęta przez przedstawicieli wszystkich nauk.
W Koranie napisano:
Stwórca niebios i ziemi! (Sura Trzody, werset 101)
Werset jest zgodny z tym, czego dowiodła współczesna nauka. Astrofizycy twierdzą, ze w
momencie zero, obliczonym na 15 miliardów lat temu, nastąpił Wielki Wybuch, Big Bang, przed
którym nie istniało nic. W metafizycznej nicości nagle powstała materia, energia i czas.
Dowiedziona przez naukę prawda objawiona była w Koranie 1400 lat temu.
Wysłany przez NASA w 1992 roku sztuczny satelita o nazwie „Cobe” zarejestrował istnienie
w całym wszechświecie promieniowania radioaktywnego, które jest dowodem potwierdzającym teorię Wielkiego Wybuchu.
Rozwój wszechświata
Przed czternastoma wiekami, kiedy astronomia nie była jeszcze dobrze rozwiniętą nauką,
Koran głosił:
A niebo?!
Zbudowaliśmy je solidnie
My przecieŜ tworzymy rozległe przestrzenie. (Sura Rozpraszające, werset 47)
Słowo „niebo” – „sema” często uzywane jest w Koranie w znaczeniu „wszechświat” czy
„kosmos”. Takze w cytowanym wersecie nalezy je tak rozumieć. Przetłumaczony jako „tworzymy rozległe przestrzenie” arabski tekst „inna le musiune”, a dokładnie słowo „musiune”, pochodzi od
czasownika „evsea” oznaczającego „rozwijać, rozszerzać”, słowo „le” oznacza „bardzo”, dlatego
dosłowne tłumaczenie powyzszego zwrotu brzmi „My bardzo rozszerzamy kosmos, niebo”.
Jak juz wspomniano, az do początku XX wieku powszechne było pojęcie „stacjonarnego
modelu wszechświata”. Dopiero nauka i technika XX wieku była w stanie obalić ten pogląd i
stworzyć teorię zmieniającego się wszechświata.
Rosyjski fizyk Aleksander Friedman i Belg Georges Lemaitre na podstawie teoretycznych
obliczeń zauwazyli, ze świat znajduje się w ciągłym ruchu i nieprzerwanie powiększa swoje
rozmiary.
W 1929 roku teoretyczne rachunki potwierdziły się. Amerykański astronom, Edwin Hubble,
przy pomocy skonstruowanego przez siebie teleskopu, zaobserwował wzajemne odsuwanie się od
siebie gwiazd i galaktyk. Odkrycie to jest jednym z najwazniejszych odkryć astronomicznych.
Hubble’owi udało się ponadto podczas obserwacji zauwazyć światło o czerwonym zabarwieniu a,
jak wiadomo z fizyki, światło o takiej barwie pojawia się kiedy ciała oddalają się. Krótko mówiąc,
gwiazdy oddalają się, ale nie tylko od nas lecz, takŜe od siebie nawzajem. Jest to dowodem na to, ze
wszechświat znajduje się w ciągłym ruchu.
Aby to lepiej zrozumieć mozna wszechświat porównać do nadmuchiwanego balonu. W
miarę napływu powietrza punkty na jego powierzchni oddalają się od jego środka i od siebie
nawzajem.
O ciągłym ruchu wszechświata przekonany był takze jeden z największych myślicieli XX
wieku, Albert Einstein, ale nie ogłaszał tego publicznie, gdyz teoria ta sprzeciwiała się
powszechnemu w tamtych czasach modelowi stacjonarnemu. Po latach Einstein przyzna „To był
mój największy błąd”.
Ta naukowa prawda ogłoszona była w Koranie zanim ktoś zaczął się nad nią w ogóle
zastanawiać. Koran jest bowiem natchniony przez Allaha.
Edwin Hubble przy swoim teleskopie
Koniec wszechświata i „Big Crunch”
Jak juz powiedzieliśmy, wszechświat, od momentu powstania, czyli Wielkiego Wybuchu,
znajduje się w stałym ruchu odśrodkowym. Kiedy osiągnie odpowiednią wielkość, w wyniku
działania sił grawitacji, przestanie się rozszerzać i zacznie zapadać się w siebie. Pod koniec tego
procesu dojdzie do tzw „Big Crunch” i zaniknięcia wszelkich form zycia.
W Koranie znajdujemy przepowiedź tego zjawiska:
Tego dnia My zwiniemy niebo,
tak jak się zwija zwoje ksiąg.
I tak jak zaczęliśmy pierwsze stworzenie,
my je powtórzymy
- według naszej obietnicy. (Sura Prorocy, werset 104)

W innym wersecie znajdujemy taki opis:
Tamci nie wymierzyli Boga
Jego prawdziwą miarą.
Ziemia w całości będzie Jego garścią
w Dniu Zmartwychwstania,
a niebiosa będą zwinięte w Jego prawicy.
Chwała Mu!
On jest wyniosły ponad to,
co Jemu przypisują jako współtowarzyszy! (Sura Grupy, werset 67)
Według teorii „Big Crunch”, podobnie jak to było w przypadku Wielkiego Wybuchu,
wszechświat zacznie się zapadać najpierw powoli a potem coraz szybciej. W następstwie tego
procesu, w bezmiernej gęstości i temperaturze, kosmos stanie się nieskończenie małym punktem.
Taki koniec kosmosu przepowiada takze Koran. (Allah wie najlepiej).
Według teorii Big Crunch wszechświat będzie się zapadać najpierw powoli a potem coraz
szybciej. W następstwie tego procesu, w bezmiernej gęstości i temperaturze, kosmos stanie się
nieskończenie małym punktem.
Stworzenie z gorącego dymu
Naukowcy zaobserwowali, ze gwiazdy otoczone są chmurą gazów o bardzo wysokiej
temperaturze. Powstanie zycia z gazu jest opisane w Koranie w następujący sposób:
On umieścił na niej solidnie stojące,
wznoszące się nad nią,
i pobłogosławił ją.
Porozdzielał na niej środki Ŝywności
w ciągu czterech dni,
równo dla wszystkich proszących.
Potem zwrócił się ku niebu
-ono było wtedy dymemi
powiedział jemu i ziemi:
„Przychodźcie
dobrowolnie lub wbrew woli!”
One powiedziały:
„Przychodzimy posłuszne” (Sura Wyjaśnione, werset 10-11)
Słowo dym, po arabsku „duhanun”, oznacza kosmiczny, gorący pył, zawierający cząstki ciał
stałych. Jak widać uzyto najbardziej trafnego określenia. Naukowcy w XX wieku odkryli istnienie
takiej substancji.
To, ze istnienie jej przepowiedziano w VII wieku, w Koranie, jest niewątpliwie kolejnym
cudem, z jakim mamy do czynienia w Koranie.

Oderwanie nieba od ziemi
Powstanie nieba opisano w Koranie słowami:
Czyz ci, którzy nie uwierzyli, nie widzieli,
iz niebiosa i ziemia stanowiły jedną zwartą masę
i my rozdzieliliśmy je,
i stworzyliśmy z wody kazdą zyjącą rzecz?
Czyz oni nie uwierzą? ( Sura Prorocy, werset 30)
Uzyte w wersecie arabskie wyraŜenie „ratk” przetłumaczone jako „jedna zwarta masa”
oznacza spójność, stopienie, jedność. Niebo i ziemia były jednym dopóki nie zostały rozdzielone.
Zwrot „I my je rozdzieliliśmy” pochodzi natomiast od arabskiego „fatk”, oderwać, przełamać,
oddalić od siebie wzajemnie. Sowa tego uzywają Arabowie takze mówiąc o wyjściu zasianych
nasion z ziemi.
Powróćmy do przytoczonego przez nas wersetu. Mowa w nim o tym, ze niebo i ziemia
stanowiły jedność, „ratk”, zostały jednak rozdzielone, przy czym uzyto tu czasownika „fatk”. W
rzeczywistości, jeŜeli pomyślimy o sytuacji, jaka miała miejsce przed Wielkim Wybuchem,
zobaczymy, iz cała materia była zebrana w jednym punkcie. Innymi słowy, niebo i ziemia były
jednością. Podczas wybuchu oddzieliły się od siebie.
Ilustracja Wielkiego Wybuchu. Wielki Wybuch, który jest udowodnioną teorią naukową,
dowodzi faktu, iz wszechświat został stworzony przez Allaha. Prawdy tej nie są w stanie podwazyć
naukowcy, wysuwający odmienne hipotezy.
Powstanie elementów istniejących
pomiędzy ziemią a niebem
W Koranie znajduje się wiele wersetów mówiących o tym, co znajduje się w warstwach
występujących pomiędzy ziemią a niebem.
Przeciez stworzyliśmy niebo i ziemię,
I to, co się między nimi znajduje,
w całej prawdzie.
Godzina nadejdzie z pewnością!
Przebacz im więc przebaczeniem pięknym! (Sura Hidzr, werset 85)
Do Niego nalezy:
to, co jest w niebiosach,
to, co jest na ziemi,
to, co jest między nimi,
i to, co jest pod ziemią. (Sura Ta Ha, werset 6)
I nie stworzyliśmy nieba i ziemi,
i tego co jest pomiędzy nimi,
dla zabawy. (Sura prorocy, werset 16)
Takie są znaki Boga,
które tobie recytujemy z pełną prawdą.
I, z pewnością, ty jesteś wśród posłańców. (Sura Krowa, werset 252)
Naukowcy twierdzą, ze na początku istniała kula z gazu, która po rozpadzie stworzyła
galaktyki, gwiazdy i planety. Innymi słowy cały wszechświat w tym i nasza planeta powstały z
oddzielonych od siebie cząsteczek gazu. Niektóre z tych cząstek utworzyły słońca i planety,
powstało więc wiele układów słonecznych i galaktyk. Jak wiemy z poprzedniego rozdziału świat,
będący jedną zwartą masą (ratk), rozpadł się na wiele części (fatk).
Przy rozpadzie nie powstały jednak tylko ciała niebieskie, o których wspominaliśmy, ale
takze substancja nazwana przez naukowców „międzygwiezdną materią galaktyczną”. Ze względu na
jej właściwości astrofizyczne naukowcy przykładają doń wielką wagę. Substancja ta jest tez
określana mianem pyłu, pary lub gazu. Pomimo, iz odkryto ją w niedawnej przeszłości, wiele
wieków temu opisano ją w Koranie jako „ma beynehuma”, „to, co jest pomiędzy”.
Zesłaliśmy tobie znaki jasne
i nie wierzą w nie tylko ludzie bezbozni. (Sura Krowa, werset 99)
Wspaniała równowaga wszechświata
Stworzył siedem niebios,
ułozonych warstwami.
Nie widzisz w stworzeniu Miłosiernego
Ŝadnej dysproporcji.
Zwróć więc swoje spojrzenie:
czy zobaczysz jakąś skazę?
Następnie zwróć swoje spojrzenie
jeszcze dwa razy
powróci ono do ciebie
upokorzone i utrudzone. (Sura Królestwo, werset 3-4)
Miliony ciał niebieskich wędrują po wszechświecie specjalnie dla nich stworzonymi
drogami – orbitami. Wszystkie gwiazdy, planety i satelity obracają się wokół własnej osi razem z
całymi systemami, do których nalezą. Niekiedy dochodzi nawet do tego, ze galaktyki, składające się
z dwustu czy trzystu miliardów gwiazd, przechodzą przez siebie nawzajem, przy czym nigdy nie
dochodzi do zderzenia gwiazd.
Zrozumienie pojęcia szybkości we wszechświecie jest dla laika, przyzwyczajonego do
określania szybkości ziemskich, wręcz niewyobrazalne. Gwiazdy wazące wiele bilionów ton,
planety i galaktyki, poruszają się we wszechświecie z ogromną prędkością.
Dla przykładu: Ziemia obraca się wokół własnej osi z szybkością 1670 kilometrów,
wystrzelony pocisk moze osiągnąć prędkość 1800 km/h. Nawet te prędkości są dla człowieka trudne
do wyobrazenia. Jednak tempo wszechświata jest nieporównywalnie wielkie: Ziemia kręci się wokół
słońca z prędkością 108.000 km/h, czyli 60 razy szybciej niz najszybszy pocisk. Poruszający się z
taką szybkością pojazd okrązyłby ziemię w dwadzieścia dwie minuty.
Tempo Układu Słonecznego jest jeszcze bardziej zadziwiające: Układ Słoneczny obraca się
wokół centrum galaktyki z prędkością 720.000 km/h. Szybkość drogi mlecznej, składającej się z
około 200 miliardów gwiazd, wynosi 950.000 km/h.
Przy takich prędkościach prawdopodobieństwo „wypadku”, zderzenia gwiazd, jest bardzo
wysokie, jednak do wypadków nie dochodzi, a my od wielu wieków zyjemy nie martwiąc się, ba
nawet nie myśląc o moŜliwości kolizji gwiazd. Wiemy bowiem, Ŝe Allah zadbał o to, by do
zderzenia nie doszło. W stworzeniu nie ma, jak to zaznaczono w Koranie, „Ŝadnej dysproporcji”.
Róznice w budowie gwiazd, słońca i księzyca
Zbudowaliśmy nad wami siedem sfer solidnych.
Uczyniliśmy lampę płonącą. (Sura Wieść, werset 12-13)
Jak powszechnie wiadomo, jedynym źródłem światła w Układzie Słonecznym jest słońce. To,
co niegdyś uwazano za „światło księzyca”, okazało się być jedynie odbiciem światła słonecznego.
„Lampa płonąca” to po prostu słońce, źródło światła, nazwane po arabsku „sirac”.
W Koranie uzywane są osobne określenia dla księzyca, słońca, gwiazd i innych ciał
niebieskich.
I jak umieścił na nich księzyc jako światło,
a słońce uczyn
ił lampą? (Sura Noe, werset 16)
W cytowanym wersecie dla księŜyca uŜyto określenia „światło” (arabskie „nur”), dla słońca
natomiast „lampa” (arabskie „sirac”). KsięŜyc jest odbiciem światła słonecznego, jest stały,
nieruchomy, słońce jest lampą, która wciąŜ płonie, zmienia się, jest źródłem światła i ciepła. Słowo
gwiazda to po arabsku „neceme”, coś widocznego, pojawiającego się. Jak to opisano w Koranie
To jest gwiazda przenikająca (ciemność) (Sura Gwiazda Nocna, werset 3)
To, co naukowcy odkryli po wielu wiekach obserwacji nieboskłonu, opisane zostało w
Koranie juŜ czternaście wieków temu.
Orbity i obracający się wszechświat
Źródło porządku wszechświata tkwi przede wszystkim w tym, Ŝe wszystkie ciała niebieskie
poruszają się po ściśle określonych orbitach. Gwiazdy, planety i układy obracają się wokół siebie
nawzajem nie przeszkadzając sobie i nie zachodząc sobie drogi.
We wszechświecie istnieje 200 miliardów galaktyk, w kaŜdej z nich ponad 200 miliardów
gwiazd. Większość z tych gwiazd posiada własne planety i satelity, a wszystkie one, od milionów
lat, poruszają się po wyznaczonych orbitach, nie stwarzając dla siebie nawzajem zagroŜenia. Trzeba
teŜ wspomnieć o nie kolidujących z nimi, posiadających własne orbity, kometach.

Istniejące we wszechświecie orbity nie przynaleŜą jedynie do poszczególnych ciał
niebieskich. Zarówno nasz Układ Słoneczny jak i inne galaktyki wykazują teŜ ruchy wokół innych
centrów. Ziemia i cały układ słoneczny, co roku, oddala się od swego poprzedniego miejsca o
pięćset milionów kilometrów. Najmniejsza nawet zmiana orbity doprowadziłaby do katastrofy
całego układu. Materiały źródłowe podają, co stałoby się przy zmianie orbity o ułamek milimetra:
„Orbita Ziemi skonstruowana jest w taki sposób, Ŝe co 18 mil odbiega od prostej o 2,8
milimetra. Odbiegnięcie od prostej o inną wartość, doprowadziłoby do katastrofy: w przypadku,
gdyby zmiana wynosiła nie 2,8 a 2,5 milimetra, orbita rozszerzyłaby się a my zamarzlibyśmy.
Gdyby wartość ta wyniosła 3,1, spłonęlibyśmy.”7
Merkury, Wenus, Ziemia, Mars, Jowisz, Saturn, Uran, Neptun, Pluton
Ciała niebieskie nie tylko wędrują po orbitach, dookoła innych ciał, równocześnie obracają się
wokół własnej osi. W Koranie znajdujemy werset:
Na niebo, które włada powrotem. (Sura Gwiazda Nocna, werset 11)
Oczywiście w czasie objawienia Koranu ludzkość nie posiadała tak rozległej wiedzy
astronomicznej, jak w czasach współczesnych, dlatego Ŝadna z koranicznych prawd nie mogła
wtedy zostać udowodniona, ludzie przyjmowali je jako prawdy dane przez Allaha.
Jak wszystkie ciała niebieskie tak i przedstawiona na ilustracji Kometa Halleya porusza się w
określony sposób. Ma ona swoją orbitę ruchu i nie koliduje z innymi ciałami w przestrzeni.
Wszystkie obiekty we wszechświecie, od milionów lat, poruszają się po wyznaczonych orbitach, nie
stwarzając dla siebie nawzajem zagroŜenia. Taka była wola Allaha.
Droga ruchu słońca
W Koranie poruszono takŜe kwestię ruchu słońca i księŜyca po wyznaczonych orbitach.
On jest Tym, który stworzył:
noc i dzień, słońce i księŜyc.
Wszystko Ŝegluje po orbicie. (Sura Prorocy, werset 33)
Arabskie słowo „sabaha” oznacza płynięcie, zeglowanie i właśnie tego wyrazenia uŜyto w
Koranie dla określenia ruchu Słońca we wszechświecie. Oznacza to, Ŝe droga, jaką przemierza
Słońce jest ściśle określona, nie ma mowy o jej zmianie, o „zejściu z kursu”. Jednocześnie
pokazano, Ŝe Słońce jest w ruchu, nie jest obiektem stałym. W innym wersecie czytamy:
I słońce – ono płynie do swego stałego miejsca.
To jest ustanowienie PotęŜnego, Wszechwiedzącego! (Sura Ja Sin, werset 38)
Dopiero teraz, dzięki współczesnej aparaturze badawczej, jesteśmy w stanie dowieść prawdy
tych słów, które spisane zostały czternaście wieków temu.

Obliczenie roku księŜycowego
On jest Tym,
który uczynił słońce jasnością,
a księŜyc światłem;
i który wyznaczył dla niego fazy,
abyście znali liczbę lat i rachunek.
Bóg stworzył to niewątpliwie
w całej prawdzie,
rozdzielając znaki,
dla ludzi, którzy wierzą. (Sura Jonasz, werset 5)
I księŜyc – ustanowiliśmy dla niego stacje,
aŜ staje się podobny
do suchej gałęzi palmowej. (Sura Ja Sin, werset 39)
W cytowanych wersetach Allah pokazuje ludziom w jaki sposób mogą odmierzać czas.
Podstawą do obliczeń kolejnych lat ma być księŜyc i jego poszczególne fazy. Dzięki zmianie kąta
padania światła słonecznego, obserwowany przez nas księŜyc ma zawsze inny wygląd. Dzięki temu
moŜna odmierzać lata.
W przeszłości za jeden miesiąc uwaŜano okres pomiędzy dwoma pełniami księŜyca, czyli 29
dni, 12 godzin i 44 minuty. Według kalendarza rzymskiego, na jeden rok składało się 12 miesięcy.
Jednak pomiędzy tak obliczonym rokiem a okresem, w którym ziemia okrąŜa słońce jest 11 dni
róŜnicy. W Koranie napisano:
I przebywali oni w swej grocie
Trzysta lat,
I dodali sobie jeszcze dziewięć. (Sura Grota, werset 25)
Zapis ten mozna wyjaśnić w następujący sposób: 300 lat x11 dni (coroczna róŜnica)=3300
dni. Długość roku słonecznego wynosi 365 dni, 5 godzin i 45,5 sekund. 3300dni/ 365,24 = 9 lat. Jak
widać w Koranie występują bardzo dokładne obliczenia astronomiczne (Allah wie najlepiej).
Stanowi to kolejny dowód cudowności Księgi.
Okrągły kształt ziemi
On stworzył niebiosa i ziemię prawdziwie.
On nawija noc na dzień
i On nawija dzień na noc.
On podporządkował słońce i księŜyc
- kaŜde wędruje do naznaczonego kresu.
CzyŜ On nie jest PotęŜny, Przebaczający? (Sura Grupy, werset 5)

UŜyte w tym wersecie zwroty są bardzo interesujące. Słowo „nawijać” to tłumaczenie
arabskiego „tekvir”, „nawijać coś na okrągły przedmiot”, wyraz ten daje nam jednocześnie opis
przedmiotu, na którym dokonywana jest czynność. Zadziwiające jest, Ŝe w VII wieku wiedziano, Ŝe
Ziemia jest okrągła. Jak wiemy poglądy na kształt Ziemi były w owym czasie odmienne.
Twierdzono, Ŝe jest ona płaska i wszystkie obliczenia prowadzono w oparciu o ten błędny pogląd.
Koran jest jednak słowem Boga i dlatego jest w nim bezbłędnie i dokładnie określony kształt
Ziemi.
Kierunek ruchu wszechświata
I zobaczysz góry,
które uwaŜałeś za nieruchome,
jak będą przechodzić,
podobnie jak przechodzą chmury.
To jest działanie Boga,
który uczynił doskonale kaŜdą rzecz.
Zaprawdę, On jest w pełni świadomy tego,
co wy czynicie. (Sura Mrówki, werset 88)
A gdyby oni uwierzyli
i byli bogobojni,
to z pewnością nagroda od Boga
byłaby lepsza!
GdybyŜ oni byli wiedzieli. (Sura Krowa, werset 103)
W surze Mrówki nie tylko podkreślono, Ŝe Ziemia się kręci, dano teŜ doskonałą wskazówkę
dotyczącą kierunku jej ruchu. Na wysokości 3500-4000 m kierunek ruchu chmur jest zawsze ten
sam, z zachodu na wschód. Jest to teŜ powód, dla którego moŜemy przepowiadać pogodę.8
Powodem ruchu chmur z zachodu na wschód, jest oczywiście ruch ziemi, takŜe z zachodu na
wschód. Jak widać to, co wiemy dzięki współczesnej nauce przepowiedziane zostało w Koranie 14
wieków temu.
CzyŜ tu nie wiesz,
Ŝe do Boga naleŜy królestwo niebios i ziemi
i Ŝe, poza Bogiem,
nie ma dla nas ani opiekuna ani pomocnika? (Sura Krowa, werset 107)
Warstwy atmosferyczne
O siedmiu warstwach nieba czytamy w wielu wersetach Koranu.
On jest tym, który stworzył dla was
[b]wszystko to co jest na ziemi.
Następnie zwrócił się ku niebu

i ukształtował je w siedem niebios.
On jest w kaŜdej rzeczy wszechwiedzący. ( Sura Krowa, werset 29)
Potem zwrócił się ku niebu
- ono było wtedy dymemi
powiedział jemu i ziemi:
„Przychodźcie
dobrowolnie lub wbrew woli!”
One powiedziały
„Przychodzimy posłuszne”.
I On ustanowił siedem niebios,
w dwa dni,
i objawił kaŜdemu niebu jego zasady.
I ozdobiliśmy niebo najbliŜsze lampami
-takŜe dla ochrony.
Takie jest ustanowienie PotęŜnego, Wszechwiedzącego[/b]! (Sura Wyjaśnione, werset 11-12)
WyraŜenia „niebo” i „niebiosa” oznaczają w Koranie zarówno samo „nasze” ziemskie niebo
jak i cały wszechświat. Ziemskie niebo, czyli atmosfera, składa się z siedmiu sfer9, układających się
w następującej kolejności10:
1. Troposfera
2. Stratosfera
3. Mezosfera
4. Termosfera
5. Egzosfera
6. Jonosfera
7. Magnetosfera
Kolejny cud ogłoszony jest w dwunastym wersecie sury Wyjaśnione, w słowach: „i objawił
kaŜdemu niebu jego zasady”. Wynika stąd, Ŝe kaŜda warstwa nieba ma do spełnienia pewne
zadanie. Opis wyglądu poszczególnych sfer zamieszczony jest w surach Noe i Królestwo:
CzyŜ nie widzieliście,
jak Bóg stworzył siedem niebios,
nałoŜonych warstwami? (Sura Noe, werset 15)
Stworzył siedem niebios,
ułoŜonych warstwami.(Sura Królestwo, werset 3)
Słowo „warstwa”, z arabskiego „tibakan” ukazuje, jak ściśle powiązane są wszystkie
poszczególne sfery, jedna nakłada się na drugą. Czternaście wieków temu, kiedy spisywane były te

słowa, nie moŜna było oczywiście tego zaobserwować i sprawdzić. Mimo to prawda ta została
opisana w Koranie.
Ziemia posiada wszystkie cechy konieczne do zachowania Ŝycia. Jedną z tych cech jest
istnienie warstwy chroniącej. Dziś, dzięki osiągnięciom współczesnej nauki wiemy, Ŝe warstw
chroniących jest siedem, czternaście wieków temu wiedziano to dzięki Koranowi.
Niebo sklepieniem chroniącym
Bardzo waŜna cecha nieba opisana jest w surze Prorocy:
I uczyniliśmy niebo sklepieniem chroniącym,
lecz oni się odwracają od naszych znaków. (Sura Prorocy, werset 32)
Faktu, iŜ niebo pełni funkcje ochronne, dowiedziono dopiero w XX wieku. Otaczająca ziemię
atmosfera chroni ją przed spadającymi gwiazdami. W zetknięciu z atmosferą ziemską cząstki tych
ciał niebieskich rozgrzewają się i znikają w ciągu ułamka sekundy. Atmosfera pełni ponadto inne
ochronne funkcje: nie przepuszcza na ziemię szkodliwego promieniowania tylko promienie,
konieczne do istnienia Ŝycia. Podajmy tu przykład, atmosfera przepuszcza pewną ilość promieni
ultrafioletowych, dzięki którym moŜe dochodzić do fotosyntezy roślin, znaczna część promieni jest
jednak zatrzymywana przez warstwę ozonową. Na tym nie kończy się jednak rola ochronna nieba.
Dzięki atmosferze ziemia nie jest naraŜona na -270o mrozy, a dzięki źródłom pola magnetycznego,
tzw. Pasom Van Allena, do ziemi nie dociera szkodliwe promieniowanie, które spowodowane jest
potęŜnymi wybuchami na powierzchni słońca, gwiazdy połoŜonej najbliŜej naszej planety. O
waŜkości Pasów Van Allena dla naszej planety czytamy w artykule Dr Hugh Rossa:
„Ziemia charakteryzuje się największą gęstością spośród wszystkich planet Układu
Słonecznego. Jej pole magnetyczne układa się w pierścienie o podwyŜszonej gęstości cząstek.
Dzięki tym pierścieniom planeta nasza jest chroniona przed szkodliwym promieniowaniem. Gdyby
nie występowała taka warstwa ochronna, nie mogłoby istnieć Ŝycie. Drugą planetą posiadającą pasy
radiacyjne jest Merkury, jednak siła pola magnetycznego Merkurego jest sto razy słabsza niŜ
Ziemi.”11
Obliczono, Ŝe eksplozje wywołane wybuchami na słońcu są 100 miliardów razy potęŜniejsze
od wybuchu bomby atomowej w Hiroszimie, w 58 godzin po wybuchu odnotowuje się znaczny ruch
wskazówki kompasu a temperatura na wysokości 250km od górnej warstwy atmosfery wzrasta do
2500oC.
Jak widać atmosfera pełni bardzo waŜną rolę ochronną dla naszej planety. Dokładnie tak, jak
mówi nam Koran.
Troposfera
Stratosfera
Mezosfera
Termosfera
Egzosfera
Jonosfera
Harun Yahya – Cuda Koranu 17
Magnetosfera
Niewielu z nas patrząc na niebo myśli o nim jako o warstwie ochronnej, nie zastanawiamy się
nad tym co by było, gdyby warstwa taka nie istniała. Na ilustracji przedstawiono Meteor Crater
znajdujący się w Arizonie (Stany Zjednoczone), który powstał 25 tysięcy lat temu na skutek
uderzenia meteorytu o wadze 65 tysięcy ton. Gdyby niebo nie stanowiło warstwy ochronnej dla
ziemi, miliony takich meteorytów spadłyby na naszą planetę niszcząc wszystko, co się na niej
znajduje. Jednak moŜemy Ŝyć spokojnie, bo Allah rozciągnął nad nami ochronne niebo.
Porównanie do wieŜy
On jest Tym, który uczynił dla was ziemię posłaniem,
a niebo- budowlą.
On spuścił z nieba wodę
i sprawił, iŜ dzięki niej wyrosły owoce
jako zaopatrzenie dla was.
Nie dawajcie więc Bogu równych,
skoro wy wiecie. (Sura Krowa, werset 22)
W zacytowanym wersecie niebo przedstawione jest jako budowla. W oryginale arabskim
uŜyto dla jej określenia wyraŜenia „essemae binaen”. WyraŜenie to ma kilka znaczeń: jest to
zarówno kopuła, wieŜa, budynek jak i dach lub pokrycie namiotu Beduinów koczujących na
pustyni.12 Beduini uwaŜali pokrycie namiotu za swego rodzaju tarczę ochronną.
Większość z nas nie zdaje sobie sprawy z tego, Ŝe, tak jak to ma miejsce na innych planetach,
tak i na Ziemi jesteśmy naraŜeni na deszcze meteorytów, jednak podczas gdy na innych planetach w
wyniku zderzenia się meteorytu z powierzchnią powstają wielkie kratery, na ziemi nie wyrządzają
one większych szkód. Atmosfera naszej planety stanowi bowiem warstwę ochronną. Wpadające w
nią meteory rozgrzewają się i znikają w ciągu ułamka sekundy. O ochronnej roli atmosfery mowa
jest teŜ w innych wersetach:
CzyŜ nie widziałeś,
Ŝe Bóg podporządkował wam
to, co jest na ziemi,
i podobnie okręt, który płynie po morzu
za jego rozkazem?
On trzyma niebo, Ŝeby nie upadło na ziemię,
chyba, Ŝe za Jego zezwoleniem.
Zaprawdę Bóg jest dla ludzi
Harun Yahya – Cuda Koranu 18
Dobrotliwy i Litościwy. (Sura Pielgrzymka, werset 65)
I znów zadziwia nas fakt, jak trafnie opisano w Koranie to, do czego nauka doszła dopiero we
współczesnych nam czasach.
Deszcz meteorów obserwować moŜna rokrocznie w drugim tzgodniu grudnia. Widoczne na
ilustracji krótkie linie to linie gwiazd, długie, to lonie meteorów. Podczas przedstawionego na
rysunku deszczu w ciągu godziny spadło 58 meteorów.
Niebo, które włada powrotem
W 11 wersecie sury Gwiazda Nocna czytamy:
Na niebo, które włada powrotem (Sura Gwiazda Nocna, werset 11)
Jak wiemy, niebo składa się z wielu warstw atmosferycznych, których zadaniem jest chronić
istniejące na naszej planecie Ŝycie. Przy dokładniejszych obserwacjach moŜna zauwaŜyć, Ŝe
warstwy te sprawiają, iŜ płynące w jakimś kierunku refleksy są odwracane i odsyłane spowrotem
tam, skąd przybyły. Podajmy kilka przykładów ilustrujących ten fakt:
W troposferze, warstwie rozciągającej się na wysokości 16-18 km od powierzchni ziemi
zachodzi zjawisko inwersji temperatury. To tutaj para wodna skrapla się i powraca na ziemię w
postaci deszczu. Warstwa ozonowa i stratosfera mają za zadanie odwracanie niebezpiecznego
promieniowania radioaktywnego i kierowanie go tam, skąd przybywa. W jonosferze fale radiowe
ulegają załamaniu i odbiciu. Dzięki odbijaniu fal moŜemy łączyć się radiowo. Magnetosfera to
warstwa, która chroni nas przed spadającymi gwiazdami odsyłając je w przestrzeń kosmiczną.
Troposfera: Woda jest podstawowym elementem Ŝycia a jej istnienie zawdzięczamy, między
innymi, jednej z warstw atmosfery: troposferze. W troposferze dochodzi do kondensacji unoszącej
się znad oceanów pary wodnej, która powraca na powierzchnię naszej planety pod postacią deszczu.
Troposfera i warstwa ozonowa: Warstwa ozonowa, która jest najniŜszą z warstw stratosfery,
chroni nas przed zabójczym promieniowaniem, docierającym do atmosfery ziemskiej z
wszechświata.
Jonosfera: KaŜda z warstw atmosfery ma dla człowieka pozytywne znaczenie. Jedna z
górnych warstw atmosferycznych, jonosfera, rozprasza fale radiowe, co ma ogromne znaczenie dla
łączności i przekazu fal.
Warstwy Ziemi
To jest Bóg, który stworzył siedem niebios
i ziemi tyleŜ.
Jego rozkaz dociera do nich,
abyście wiedzieli,
Ŝe Bóg jest nad kaŜdą rzeczą wszechwładny
i Ŝe obejmuje kaŜdą rzecz Swoją wiedzą. (Sura Rozwód, werset 12)
Harun Yahya – Cuda Koranu 19
Jak wynika ze współczesnych badań naukowych a takŜe z zacytowanych słów Koranu,
Ziemia, podobnie jak i niebo składa się z siedmiu warstw. Warstwy te to:
1. Litosfera (wodna)
2. Litosfera (Lądowa)
3. Astenosfera
4. Mezosfera- wyŜszy płaszcz ziemi
5. Mezosfera- niŜszy płaszcz ziemi
6. Zewnętrzne jądro ziemi
7. Wewnętrzne jądro ziemi
Nazwa litosfera pochodzi z greckiego „lithos” i uŜywana jest dla określenia skalistej warstwy
zwanej inaczej skorupą ziemską. Warstwa ta ma tylko kilkadziesiąt kilometrów głębokości, to jest o
wiele mniej niŜ inne, występujące pod nią warstwy. Głębokość litosfery pod morzami, oceanami i
miejscami wulkanicznie czynnymi jest najmniejsza i sięga tylko do osiemdziesięciu kilometrów, w
innych miejscach nie przekracza stu pięćdziesięciu kilometrów. Ze względu na swoją wytrzymałość
stanowi skorupę ziemi.
Pod litosferą znajduje się warstwa bardziej plastyczna i odznaczająca się mniejszą
wytrzymałością, tzw „astenosfera”. W warstwie tej właściwości spręŜyste materiału skalnego są
osłabione przez wzrost temperatury.13 Litosfera „pływa” więc po astenosferze, pod którą znajduje się
„płaszcz ziemi”, zwany teŜ „mezosferą”. Mezosfera dochodzi do zewnętrznego jądra ziemi na
głębokości 2900m pod poziomem morza. Przypuszcza się, Ŝe w płaszczu ziemi występuje więcej
Ŝelaza, magnezu i wapnia niŜ to miało miejsce w skorupie ziemskiej i, Ŝe warstwa ta ma większą
gęstość i temperaturę niŜ warstwy wyŜsze.
Centralną część kuli ziemskiej zajmuje jądro Ziemi, zwane teŜ „barysferą”. Jądro zewnętrzne,
o grubości około 2200km, ma charakter cieczy i jest odpowiedzialne za powstawanie pola
magnetycznego ziemi. Jądro wewnętrzne, o promieniu około 1250km, ma charakter ciała stałego o
bardzo duŜej gęstości, która wzrasta wraz ze wzrostem głębokości.
Jak widać to, co wiemy dzięki obserwacjom i badaniom naukowym przeprowadzonym w XX
wieku, ogłoszone było w Koranie juŜ czternaście wieków temu. To kolejny cud Koranu.
Litosfera (wodna)
Litosfera (Lądowa)
Astenosfera
Mezosfera- wyŜszy płaszcz ziemi
Mezosfera- niŜszy płaszcz ziemi
Zewnętrzne jądro ziemi
Wewnętrzne jądro ziemi
Zrodlo:Cuda Koranu Harun Yahya

rania

troche odkopalam temat bo interesuje mnie osoba Ibn Beez